Weerzien

Als het voorjaar zich zo licht en zacht aandient als het de afgelopen weken al een paar keer heeft gedaan, dan geeft dat een speciaal gevoel. Het zonlicht is zachter dan in de winter. Omdat de bomen nog kaal zijn, vloeit het licht ongefilterd uit over de bosgrond. De wereld gaat weer open.

Hoewel er nog wel stadsgedruis doordringt in het bos, overheerst de stralende stilte. Een stilte die wordt geaccentueerd door de geluiden van het bos. Zwaar zoemend trekken hommels voorbij. Spechten laten hun welluidende roffels horen. Het echoënde vogelkoor van mezen, vinken, winterkoninkjes, roodborstjes en zanglijsters geeft een gevoel van lichtheid en ruimte. Ik loop met ingehouden adem, gespitste oren en wijd open ogen door het bos.

Speenkruid

Elk voorjaar komen in de zonovergoten bosgrond weer de voorjaarsbloeiers tevoorschijn. Telkens als ik een net-ontloken soort zie, voelt dat als een weerzien; daar is hij weer! De eerste ‘oude bekende’ die opduikt, is het Speenkruid, een mooi boterbloem-geel bloempje dat voortkomt uit een bolletje in de vorm van een speen. De kleine, stralend gouden sterretjes van het Speenkruid bespikkelen slootkanten en de groene bedjes onder de bomen.

Vrijwel tegelijkertijd duikt het Klein Hoefblad op, ook vaak aan slootkanten of op grond die recentelijk is omgewoeld. De fris-gele bloem barst open uit een sterke bolle knop en wordt pas na de bloei gevolgd door een bladerkrans. Er is een mooi Engels gedichtje over de gedecideerdheid waarmee het plantje zich in het voorjaar kenbaar maakt:

The winds of March are keen and cold
I fear them not, for I am bold.
I wait not for my leaves to grow:
They follow after: they are slow.
My yellow blooms are brave and bright;
I greet the spring with all my might.

Klein Hoefblad
Sterhyacint

In parken komen de stinsenplantjes tevoorschijn, zoals de verrukkelijk blauwe Sterhyacint. Ook dit is een bolgewas, dat, eenmaal aangeplant, makkelijk verwildert en zich als een van de eerste blauwe bloeiers manifesteert. Nog even en hij wordt naar de blauwe kroon gestoten door het ontroerende Maarts viooltje. Een ontwapenend bloempje dat volgens Shakespeare symbool staat voor bescheidenheid en zelfbeheersing.

Bosanemoon

Het mooiste weerzien is voor mij dat met de Bosanemoon. De eerste bloempjes heb ik al gezien, rillend in de maartse kou. Maar als het weer wat zonniger wordt, bedekt dit plantje de bosgrond met tapijten van tere witte bloemen met gele hartjes, gedragen door fraai gevederde groene bladeren, die zachtjes staan te wuiven in de voorjaarswind.

Het grappige is dat een kunstwerk van Hans Arp, dat ik onlangs weer tegenkwam, een heel nieuw licht werpt op dit heuglijke weerzien met de bloemen. Het kunstwerk, een bronzen sculptuur uit 1958, heet Mens door een bloem gezien. Ik realiseerde me dat het niet alleen zo is dat ík de bloemen weer zie; de bloemen zien ook míj weer. Wat een mooie gedachte! De bloemen zijn ontwaakt uit hun winterslaap en ik ook. En in het bos treffen we elkaar.

Mens door een bloem gezien, Hans Arp, 1958

Let op: Zowel de lezing Arps Fluïdum als de museumlezing Mee naar huis is nog niet van de baan. Ik popel om u die lezingen weer aan te bieden en zodra de coronaregels voor groepsbijeenkomsten worden versoepeld zal ik bekend maken waar en wanneer de lezingen plaatsvinden. Tot die tijd ben ik een Maarts viooltje.

Maarts viooltje

2 Comments

  1. Hallo Hans,

    De bloemen had ik ook opgemerkt in het bos. Heerlijk om te kunnen kijken naar deze bewijzen van de lente.
    Wat knap dat je mij laat kijken naar het beeld van Hans Arp. Het biedt daadwerkelijk een ander perspectief.
    Dank je wel voor deze toevoeging.

    Karin

    • Dankjewel voor het compliment, Karin.


Add a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *