Een nieuwe lente en een nieuw geluid. Geen dichtregel is zo vaak geciteerd en geparafraseerd als deze eerste regel van het lange epische gedicht ‘Mei’ van Herman Gorter uit 1889. Ook ik bediende me van een goedkope parafrase toen ik de upgrade van mijn website aankondigde met ‘Een nieuwe lente, een nieuwe site’. Maar: op deze eerste dag van de lente is de site vernieuwd en hij zit barstensvol geluid.
De ‘Mei’ van Gorter gaat als volgt verder:
‘Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht –’
Het gefluit is niet van een vogel, maar van een jongen die blaast ‘als een orgelpijp’
‘Hij dwaald’ over de bruggen, op den wal
Van ’t water, langzaam gaande, overal
Als ’n jonge vogel fluitend, onbewust
Van eigen blijheid om de avondrust.
En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die ’t venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot.’
Er spreekt uit deze regels geen lenteachtig optimisme en levenslust, eerder weemoed en een zekere berusting. Het venster wordt gesloten, al talmt de hand nog even om naar het wegstervende gefluit te luisteren. Ik doe in het voorjaar mijn raam juist open als ik de eerste merel meen te horen. Vaak is het dan nog koud en is de lucht ijzig.
Vogelgezang in het voorjaar associeer ik niet met avondrust, maar met de belofte van een nieuw seizoen.Daar zijn ze weer, de merels, zanglijsters en heggenmussen. Hun gezang verandert mijn waarneming van de ruimte. Het bos is niet langer een ijzige open ruimte met kale stammen waar het verkeerslawaai ver in doordringt, nee, de 
schallende zang van de zanglijster, de opgewekte trillers van het winterkoninkje en de roffel van een specht op een welluidend stuk dood hout veranderen het bos in een hoge, echoënde kathedraal.
De achtertuinen bollen weer op met het drukke geratel van heggenmussen, de melancholieke wijsjes van de roodborsten, het opgewonden gekwinkeleer van koolmezen en de zilveren belletjes van de pimpelmezen. Het gekakel van de kauwtjes en het staccato “kèkèkè” van de eksters slaan scherpe punten en deuken in de bolle vogelzangtuin.
En dan hoor ik ’s morgens de merel weer die zijn riedel afsluit met een ‘ta-duu, ta-duu, ta-duu”. Ook vorig jaar en het jaar ervoor liet hij zijn opvallende zang al horen. De buurvrouw hoorde er het liedje ‘The Entertainer’ in, het thema in van de film ‘The Sting’ uit 1973.
Een oud thema opnieuw vertolkt. Dat is de nieuwe lente met het nieuwe geluid. En dat is ook de website Man van Taal. De thema’s inspiratie, verbeelding en onbevangenheid zijn onveranderd, maar ze worden opnieuw vertolkt op mijn nieuwe website. Welkom!
De vogelnamen zijn links naar de website van Vogelbescherming.
Daar kunt u van elke vogel het geluid horen via de knop ‘zang’.
No comment yet, add your voice below!