In mijn vorige blog schreef ik hoe ik in de aanloop naar Kerst naar Bremen ging waar ik me gewillig onderdompelde in de sfeer van de Weihnachtsmarkt. Ik ging echter naar deze stad voor de expositie Die Firma Arp in het Gerhard-Marcks-Haus. Het bezoek aan deze expositie was een overweldigende ervaring en tegelijk ook een afscheid van Hans Arp.

In het Gerhard-Marcks-Haus zijn tot 29 januari 2023 meer dan driehonderd gipsen sculpturen van Arp opgesteld, de Rundplastiken die hij vanaf de dertiger jaren ging maken. In een eindeloze variatie staan hier de golvende en vloeiende sculpturen die Arp onder zijn handen liet ontstaan als ‘een vrucht die in mensen groeit’. De bezoeker kan hier dwalen door de droomwereld van Arps figuren, zoals ik dat ook heb ervaren in zijn atelier in Meudon. En zoals ik dat in mijn lezing aan het publiek probeer over te dragen.

De beelden hebben allemaal unieke vormen. Een enkele keer zie je een bepaalde vorm terugkomen of zie je hoe Arp de vorm verder heeft laten ‘groeien’. De geestige en poëtische titels die hij aan zijn werk gaf, maken dat je ze met nog meer verwondering en plezier bekijkt. Eén van de leukste sculpturen is Frucht unterwegs/Le fruit qui marche (Vrucht onderweg) uit 1965, een vruchtachtige vorm met twee beentjes. Arp ironiseert hiermee het beroemde beeld van Rodin, L’homme qui marche uit 1900, maar de Duitse titel verwijst ook naar het voortdurend in beweging zijn.

Voor mij was deze ontmoeting met Arp ook een soort afscheid. Niet alleen omdat na de tentoonstelling deze collectie van de Stiftung Arp e. V., Berlin uiteenvalt – de gipsen zullen worden verdeeld over verschillende musea – maar ook omdat 2022 het jaar was waarin ik mijn lezing over Hans Arp heb afgerond. In dit post-coronajaar heb ik nog drie keer met veel liefde verteld over Arps prachtige droomwereld met beelden en gedichten, maar in 2023 richt ik mij weer op nieuwe projecten. Ik ben een Frucht unterwegs.

Ik begin het nieuwe jaar met een korte lezing voor Helikon Utrecht over de tentoonstelling Fernand Léger en de daken van Parijs in museum Kröller-Müller. Deze lezing gaat gepaard met een excursie naar het museum in maart 2023.

In april 2023 opent in museum Beelden aan Zee de expositie Henry Moore, Vorm en Materiaal en ik ben een lezing aan het voorbereiden over deze bijzondere beeldhouwer. Henry Moore is vooral bekend door zijn stenen en bronzen Reclining Figures, menselijke figuren die ontspannen achteroverliggen, leunend op een arm.

Hoe de expositie eruit gaat zien is nog niet bekend, maar in de voorbereiding op mijn lezing word ik getroffen door het ‘gebaar’ van de Reclining Figures; een vanzelfsprekende en ontspannen verbinding tussen de mens en de aarde. De natuur is een belangrijke inspiratiebron voor Moore en zijn beelden strekken zich uit in hun omgeving of doemen eruit op met een rustgevende vanzelfsprekendheid.

Vanaf mei 2023 zal ik de lezing, met als werktitel Henry Moore, Reclining, gaan geven tot het einde van de expositie in Beelden aan Zee in oktober 2023.

Ik wens u een mooi, vloeiend Nieuwjaar en hopelijk tot ziens bij een van mijn lezingen.

In de Agenda en in mijn Nieuwsbrief houd ik u op de hoogte over de lezingen.

In het Kunstmuseum Den Haag is een kleine tentoonstelling ingericht rond het beeld Scrutant l’horizon (De horizon afturend) van Hans Arp uit 1965. Dit beeld van 4.40 meter staat sinds september 1966 aan de rand van Mariahoeve en kijkt uit over de weilanden van het landgoed Marlot. Arp heeft de plaatsing van het beeld nooit meegemaakt; hij overleed in juni 1966 in Zwitserland. Scrutant l’horizon was zijn laatste beeld.

Hans Arp maakte dit beeld in opdracht van de Gemeente Den Haag. Hij bezocht van tevoren de locatie en kwam zo waarschijnlijk tot deze vorm en deze titel. Het ‘uitzicht’ van het beeld is een van de mooiste uitzichten van Den Haag. Waar de flats van Mariahoeve stoppen, strekken zich de weilanden uit, afgezoomd met de lommerrijke paden van het landgoed Marlot. Op de expositie in het Kunstmuseum hangen mooie foto’s uit de zeventiger jaren die de idylle van kunst als rustpunt in een moderne wijk uitstralen.

Ook zijn er foto’s van de grote overzichtsexpositie van Arps werk die het museum een jaar na zijn overlijden organiseerde. Opmerkelijk is een artikel over een speciale rondleiding voor blinden op deze tentoonstelling in 1967. Uiteraard mochten deze bezoekers met hun handen kijken, iets wat eigenlijk elke bezoeker van Arp-sculpturen zou moeten mogen. Pas dan ervaar je hoe zijn vormen zich ‘onder je handen’ ontwikkelen.

Het museum verwierf in de zestiger jaren de gipsen maquette van Scrutant l’horizon, ongeveer een meter hoog. In 1970 heeft het museum, op verzoek van de weduwe van Arp, er drie bronzen afgietsels van laten maken. Twee daarvan staan nu met de gipsen maquette in het museum. Het is boeiend om deze beelden van alle kanten te bekijken. Je ervaart nu in één oogopslag hoe beweeglijk het beeld is; elke kijkrichting geeft weer een nieuw perspectief.

Behalve Scrutant zijn er op de expositie nog een paar andere werken van Arp uit de collectie van het Kunstmuseum tentoongesteld. Heel verrassend is het vilten kunstwerk Variable Bild uit 1964. Op een zwart doek ligt een aantal witte vilten vormen met typisch Arpiaanse rondingen. Het idee was dat de kijker zélf met deze witte vormen een compositie kon maken op de zwarte ondergrond. Wow! Arp maakt het kind in ons weer wakker; je kunt spelen met vilten opplakfiguren. Helaas zit de uitnodiging om kind te worden achter museaal glas.

Hans Arp, het laatste werk is een leuke kleine expositie in het Kunstmuseum. Je ervaart Arps Scrutant l’horizon op een andere manier, er hangen een paar mooie gedichten van zijn hand en je wordt verrast, onder andere door zijn Variable Bild en zijn Sterretje (goed zoeken!). Je wordt weer een beetje een kind dat speelt met de wereld om zich heen. Net als Arp: ‘Ik ga met de woorden om als een kind met zijn bouwstenen. Ik betast ze en buig ze om, alsof het sculpturen zijn.’

Op 15 december geef ik in Den Haag mijn lezing Hans Jean Arp – dromen, beelden, gedichten. Zie: Agenda

Daags na mijn lezing Rembrandts Handen in het Theater van Villa Ockenburgh ging ik naar het Mauritshuis om de handen van de meester zelf te zien in de expositie Manhattan Masters. In deze expositie met topstukken uit de New Yorkse Frick Collection bevindt zich een zelfportret van Rembrandt waarin hij ook zijn handen heeft afgebeeld, iets wat hij niet vaak deed in zijn zelfportretten. Overigens was dit ook de dag na de aanslag door klimaatactivisten op Vermeers Meisje met de parel, het gezicht van het Mauritshuis, maar daarover schrijf ik in een later blog meer.

Rembrandts zelfportret uit de Frick Collection is een groot doek, 1.34 bij 1.03 m, daterend uit 1658. Dit was een moeilijk jaar voor Rembrandt; hij was bankroet en moest zijn mooie huis in de Sint Anthonisbreestraat verkopen plus een groot deel van zijn bezittingen. Met Titus, Hendrickje en hun dochter Cornelia verhuisde hij naar een kleine woning in de Jordaan. Maar ondanks, of juist omwille van, deze ellende beeldt Rembrandt zichzelf pontificaal af, in een gouden gewaad breeduit gezeten op een troon.

Maar zít hij wel? In het halfduister van de zaal is er iets vreemds aan de hand met de stoel waarin Rembrandt zit. Onder zijn linkerhand, die losjes een schilderstok vasthoudt, is de linkerarmleuning van een stoel te zien. De rechterhand ligt over een vreemde krul heen, die zeker niet parallel loopt aan de linkerarmleuning. Waarschijnlijk is het een plooi van de mantel die hij heeft omgeslagen. Die plooi zou dan over de rechterarmleuning heen liggen.

En hoe zit het met die rechterhand? Rembrandt schilderde met rechts en voor zelfportretten keek hij in de spiegel. Dan is rechts dus links. Zou dit verklaren waarom de geschilderde rechterhand zo veel krachtiger is afgebeeld dan de geschilderde linkerhand? Hij moest natuurlijk telkens opstaan of in ieder geval gaan verzitten om van de spiegel naar het doek te bewegen. Links kon hij zijn hand dan misschien nog wel fixeren, maar rechts was de hand voortdurend in beweging.

De mouw van de geschilderde rechterhand (dus eigenlijk de linkerhand) is met prachtige, geprononceerde verfstreken geschilderd en de handrug met glanzende knokkels springt er duidelijk uit. Rembrandt laat zichzelf hier zien als iemand die de situatie volledig in de hand heeft.

In 1665 schildert Rembrandt een ander zelfportret waarin hij zijn hand ‘afbeeldt’. Het is wat mij betreft een eerlijker zelfportret. Het is het beroemde Zelfportret met twee cirkels. In dit schilderij is Rembrandt minder beeldvullend en zijn kostuum is wat eenvoudiger. Maar het opmerkelijkste verschil zit in de handen. De rechterhand is nu onzichtbaar en de linkerhand, die het palet, penselen en de schilderstok vasthoudt, is een blur.

Rembrandt laat hier niet meer zien dat hij alles in de hand heeft. En in zijn persoonlijk leven is dat ook zo; zijn tweede grote liefde, Hendrickje Stoffels, is twee jaar voor dit schilderij overleden en hij is zijn aanzien als schilder kwijt. Maar in de ‘bewogen’ linkerhand met schildersattributen kun je zien dat hij een nog sterke drift heeft om te schilderen. Er zullen ook nog prachtige schilderijen uit zijn handen komen, zoals De Joodse bruid, De verloren zoon en De lofzang van Simeon. Schilderijen waarover ik vertel in mijn lezing Rembrandts Handen.

Op 7 november geef ik in Zwolle mijn lezing over een andere kunstenaar die mij enorm inspireert:  Hans Jean Arp – dromen, beelden gedichten. Informatie en reserveren: zie Agenda

Hoera! Museum Beelden aan Zee is weer een museum. Na maanden een catwalk te zijn geweest waar de creaties van Mart Visser te bewonderen waren, staat er nu weer een expositie die je omarmt, een expositie die je verbeelding op gang helpt: Tuin der Lusten van de Oostenrijkse kunstenaar Elmar Trenkwalder.

De Grote zaal van het museum heeft weer de luister van een grote zaal waar je vrij kunt ronddwalen tussen en door de fantastische keramieken sculpturen en installaties van Trenkwalder. Zijn kunstwerken hebben geen namen, dat zou de kijkervaring maar te veel beïnvloeden. Net zoals bij Bach de composities genummerd zijn volgens de BWV (= Bach-Werke-Verzeichnis) hebben de barokke beelden van Elmar Trenkwalder een WVZ (= Werkverzeichnis).

Pièce de résistance van de expositie is WVZ 360 -S, een fascinerende, mosgroene beeldengroep uit 2021/2022 in het centrum van de grote zaal. Deze sculptuur is een weelderig ‘parcours’ van zuilen en bogen, vol krullen en spiralen, met natuurlijke vormen als van slingerende planten of schelpen en met menselijke elementen als gezichten, putti en/of figuren uit Aziatische tempels die versmelten met de architectonische en natuurlijke vormen.

Door dit prachtige universum, bedekt in een sensuele, glanzende laag van groen/blauw glazuur, kan de bezoeker fysiek dwalen én zijn blik laten dwalen langs de ontelbare details en de betoverende vormen. Onverwachte doorkijkjes geven een heel nieuwe beleving. Barokke architectonische elementen bloeien op in de natuurlijke vormen. Handen en gezichten doemen op uit het groen. Het kunstwerk omarmt je, het streelt je en daagt je uit om te blijven kijken en nieuwe aspecten te ontdekken.

In de zaal staan nog meer keramieken sculpturen, die allemaal dateren van voor 2021. Hier zie je dat Trenkwalder oorspronkelijk modulair werkte. Met eindeloze variaties herhaalde hij bepaalde vormen en bouwde zo grote sculpturen die doen denken aan interieurstukken uit de paleizen of kerken van de Barok en de Gothiek. Zo staat er een goudkleurige ‘wand’ van opengewerkte en rijkelijk versierde bogen, WVZ 221 -S, een kunstwerk dat associaties oproept met koorhekken uit grote kathedralen.

Er is de prachtige installatie WVZ 203 -S, een flessengroene wand met daarvoor vijf zuilen met een diep roodbruine kleur. Het wemelt van de versierselen en decoratieve details. Veel vormen roepen associaties op met geslachtsdelen. Hierin zou je een heel ‘Oostenrijks’ aspect kunnen zien; in lijn met zijn illustere landgenoten als de psychoanalyticus Freud, de toneelschrijver Schnitzler en de hedendaagse filmmaker Michael Haneke, lijkt Trenkwalder in zijn werk de kracht van seksuele driften in het leven te erkennen.

In de grote witte ‘ijstaart’ WVZ 206 -S zou je zelfs seksuele standjes kunnen zien. Of misschien zien we ook wel iemand die haar behoefte doet. Net zoals in de Tuin der Lusten en de andere werken van Jeroen Bosch zijn alle geneugten van het onderlichaam ruim vertegenwoordigd ‘Im Trenkwald’. In volstrekte harmonie met de hogere geneugten van heiligen en goden.

Ga deze prachtige expositie bezoeken. Het oog en het gemoed worden er getrakteerd op een weelde aan figuren en motieven die je met levensvreugde vervullen. De kunst van Elmar Trenkwalder gaat over mij, over ons, het gaat over de condition humaine.

Op 27 oktober geef ik mijn lezing Rembrandts Handen, over ‘onze’ grote barokkunstenaar. De lezing zoomt in op de taal van de handen in Rembrandts werk. De emoties die spreken uit de handgebaren van de figuren in zijn schilderijen en tekeningen zijn heel herkenbaar. Informatie en reserveren: zie Agenda

Na mijn lezing over Hans Arp richt ik mij nu weer op Rembrandt. Op 27 oktober geef ik in Den Haag de lezing Rembrandts Handen, over de taal van de handen in Rembrandts werk. Beide kunstenaars hebben in het midden van hun carrière een dramatische gebeurtenis meegemaakt die een cesuur vormde in hun werk; ze verloren allebei hun partner. Als ze na een periode van rouw hun werk weer oppakken, zie je hoe dit verlies tot een nieuwe attitude heeft geleid.

Hans Arp verliest zijn vrouw, beeldend kunstenaar Sophie Taeuber, door een tragisch ongeval; ze overlijdt in januari 1943 door een koolmonoxidevergiftiging. Na de dood van Sophie stort Hans Arp volledig in. Ze was zijn maatje, een kunstzinnige duizendpoot; ze werkte met textiel (vernieuwend voor die tijd), ze kon houtbewerken, ze tekende, fotografeerde, beeldhouwde, was architect en Ausdruckstänzerin. Maar ze was vooral zijn strijdmakker, zijn geestverwant die samen met hem vocht voor een nieuwe kunst en die daarin vaak een voorbeeld was door haar pragmatische aard.

Arp stopt met beeldhouwen. ‘Als je dodelijk bent getroffen houd je je niet meer bezig met vormproblemen,’ zegt hij later, ‘Dan wil je dicht bij het onstoffelijke komen.’ Hij schrijft aangrijpende Sophie-gedichte waarin hij stamelend probeert haar dood te vatten. Pas na vier jaar kan hij weer sculpturen maken en schrijft hij weer Dadaïstische gedichten, met humor en anarchie.

Maar zijn gedichten hebben een andere toon. Ze zijn nog wel strijdbaar, maar minder bijtend en sarcastisch. Er zit nu een verdiepte menselijkheid in zijn poëzie, bijvoorbeeld in het gedicht Mensen uit 1951:

Lange lange dunne draadmensen
van een witte onbeschreven draad
die op een spoel gerold
gemakkelijk in een broekzak meegenomen kunnen worden.

Rembrandt verliest zijn geliefde Saskia op het hoogtepunt van zijn carrière. Als hij in 1641 aan De Nachtwacht werkt, bevalt Saskia van hun zoon Titus. Dit is het vierde kind van Rembrandt en Saskia, maar tot drie keer toe is hun kind kort na de geboorte overleden. Titus overleeft, maar Saskia wordt ziek en sterft een half jaar na de geboorte. Een maand voor de onthulling van De Nachtwacht verliest Rembrandt zijn grote liefde.

In diepe rouw brengt hij een paar wijzigingen aan in het huwelijksportret dat hij in 1633 van Saskia had geschilderd. Op haar hoed voegt hij een grote witte struisvogelveer toe, die als een rookpluim in de duisternis vervliegt. En in haar handen schildert hij een takje rozemarijn, het kruid van de herinnering.

Ook voor Rembrandt is dit verlies een keerpunt. Hij besluit geen grote portretopdrachten meer aan te nemen. Hij wordt zelfs onhebbelijk tegen opdrachtgevers. Hij wil zich voortaan toeleggen op de schoonheid en de vrijheid van expressie. ‘Als ik mijn geest wil ontspannen, is het geen eer die ik zoek, maar vrijheid’, is een uitspraak van Rembrandt uit de periode na Saskia’s dood.

Voor zijn etsen en schilderijen kiest Rembrandt nu onderwerpen die niet in de mode zijn, bijvoorbeeld vervallen boerderijtjes in een landschap. Hij werkt zijn schilderijen uit in ruwe, pasteuze penseelstreken die indruisen tegen de esthetiek van de fijnschilders, die in de tweede helft van de zeventiende eeuw en vogue waren. Het leverde grote meesterwerken op, zoals De Joodse bruid.

Rembrandt en Arp; twee kunstenaars voor wie het verlies van de levenspartner een cesuur is in hun werk. Maar door deze ingrijpende gebeurtenis is hun werk rijker geworden.

Op 27 oktober geef ik de lezing Rembrandts Handen in Villa Ockenburgh in Den Haag. Informatie en reserveren: zie Agenda

Afbeelding boven dit artikel: links, Portret van Saskia Uylenburgh, Rembrandt, tekening, 1633, en rechts, Sophie Taeuber als Dadaïstische danseres, 1916

In 2020 dook op de TEFAF in Maastricht een kunstwerk op van Theo van Doesburg, een van de voormannen van De Stijl. Het zag eruit als een stuk karton, beschilderd met diagonale banen en heldere kleurvlakken. Maar een scherpzinnige medewerker van Het Nieuwe Instituut in Rotterdam herkende in dit kunstwerk de opengevouwen maquette van de Feestzaal in de Aubette. Dit danspaleis in Straatsburg werd in 1928 door Theo van Doesburg, Hans Arp en Sophie Taeuber-Arp ingericht tot een van de modernste danstenten van die tijd.

Theo van Doesburg heeft zich er lange tijd op laten voorstaan dat de Aubette zijn project was, maar het was oorspronkelijk een opdracht voor Sophie Taeuber-Arp en Hans Arp. Na de Eerste Wereldoorlog woonden zij in bij Arps moeder in Straatsburg. Op die manier konden ze het Franse staatsburgerschap verwerven om zich in Parijs te vestigen. In Straatsburg werden zij benaderd door de gebroeders Horn, twee ondernemers die van de Aubette, een oude, vervallen kazerne, een grote uitgaansgelegenheid wilden maken met meerdere danszalen, bars, een restaurant en een filmzaal. Sophie Taeuber en Hans Arp kregen de opdracht om het complex een moderne uitstraling te geven.

Omdat het project zo omvangrijk was én zo prestigieus – de Aubette moest de hipste tent van Straatsburg worden – vroeg het echtpaar Arp hun vriend Theo van Doesburg ook deel te nemen. Ze dichtten hem veel ervaring toe met het uitvoeren van dit soort grote opdrachten. Theo van Doesburg ontwierp een maquette voor het hart van het complex, de Feestzaal. Met een voor die tijd gedurfde vormgeving bekleedde hij het plafond en de wanden met grote, heldere kleurvlakken, geplaatst in diagonale banen.

Sophie Taeuber ontwierp de glas-in-lood vensters in het trappenhuis in haar geometrische stijl. Hans Arp beschilderde de danszaal in de kelder met zijn karakteristieke golvende vormen en zijn ‘oervorm’ das bewegte Oval.  Op de wand van de catacomben liet hij twee grote paddenstoelachtige vormen groeien.

Bij de opening in 1928 werd de Aubette door kunstliefhebbers de hemel in geprezen. Men noemde het ‘de Sixtijnse kapel van de avant-garde’. Maar het uitgaanspubliek van Straatsburg was niet gediend van al die nieuwlichterij. Het bezoek aan het danspaleis bleef ver achter bij de verwachtingen. Er werden vaasjes en lampjes in de zalen gezet om meer aan te sluiten op de smaak van het publiek. Toen ook dat niet hielp volgde een radicale ingreep; de muren werden overgeschilderd. De geometrische patronen verdwenen en ook de paddenstoelen en das bewegte Oval werden gezellig overgeschilderd.

Hans Arp was woedend. Met het inmiddels verworven Franse staatsburgerschap verhuisde hij in 1929 naar Parijs onder het uitspreken van de verwensing dat hij nooit meer een voet zou zetten in dat burgerlijke Straatsburg. Later draaide hij nog wel bij en heeft hij prachtige gedichten geschreven over de stad en de kathedraal.

De feestzaal van Theo van Doesburg is in de jaren negentig weer in oude avantgardistische luister hersteld. Maar de paddenstoelen in de catacomben van de Aubette zijn niet meer herrezen. Op een of andere manier past dat ook beter bij de specifieke kwaliteit van het werk van Arp; het is indringend én vluchtig tegelijk. Als een droom.

Op 6 oktober geef ik mijn lezing Hans Jean Arp – dromen, beelden, gedichten, over de poëtische beelden en de beeldende poëzie van Hans Arp. Informatie en reserveren, klik hier