66 lentes

Drie dagen geleden was ik jarig. Ik vierde mijn zesenzestigste lente. Als u het mij vraagt is mei de mooiste maand om jarig te zijn. Het is de maand dat ieder vogeltje een ei legt, én vervolgens die eieren uitbroedt. Voor een vogelliefhebber als ik een heerlijke maand dus.

Op mijn balkon nestelen sinds april twee Pimpelmezen. Kwikzilverige, acrobatische vogeltjes in een prachtig blauw/geel verenkleed. Na de nestbouw werd het stil, maar nu klinkt er een luid gepiep uit de kast en vliegen de vogels af en aan met rupsen, insecten en ander klein gedierte.

Het is aandoenlijk om te zien hoe energiek de ouders zich van hun taak kwijten. In een fraaie, ‘dansende’ vlucht komen ze aanvliegen en duiken de nestkast in. Na een paar seconden schieten ze weer naar buiten, begeleid door opgewonden kuikengepiep. Soms maken ze een tussenstop op de balkonrand, nerveus fladderend en het kuifje overeind, terwijl ze de omgeving afspieden op onraad. Maar tijd om uit te rusten of voor de eigen veren te zorgen is er niet. Het mooie blauw/gele pakje ziet er dan ook wat verfomfaaid uit.

Bij de Kerkuilen in Meijendel, die ik via de webcam van waterleidingbedrijf Dunea kan volgen, gaat het er allemaal wat bedaarder aan toe. Overdag tenminste, als ik naar de rechtstreekse beelden van de webcam kijk. De afgelopen weken zat man Kerkuil stoïcijns te slapen, vaak op één poot, en vrouw zat op de eieren eveneens een uiltje te knappen. Maar kortgeleden heeft zich daar een groot drama afgespeeld. In de derde week van april, toen alle vijf de eieren net waren uitgekomen, kwam de man na het jagen ’s nachts niet meer thuis. Verkeersslachtoffer? Zelf ten prooi gevallen aan een roofdier? De vrouw kon in haar eentje niet voor de vijf jongen zorgen, waardoor er vier stierven.

Gelukkig doet het ene overblijvende jong het heel goed. Het kuiken krijgt al een karakteristiek kerkuilensmoeltje en oefende een paar dagen geleden in fixeren met de blik. Ze draaide haar hoofd honderdtachtig graden en bekeek de omgeving op zijn kop. Moeder zat er onverstoorbaar naast; zo doe je dat immers. Die fenomenale wendbaarheid van de kop hebben uilen nodig om een prooi te kunnen lokaliseren, maar bij uilskuikens ziet het er koddig uit.

Ook Beleef de lente, de jaarlijkse voorjaarscampagne van Vogelbescherming Nederland, trakteert me op prachtige webcambeelden van allerlei vogels en hun broedsels. Ik volg ze op de voet: van de enorme Zeearend, die hoog in de boom op zijn imposante nest twee kuikens grootbrengt, tot het bedrijvige kleine Winterkoninkje, dat helaas moet toezien hoe twee lompe Mussen zijn nest plunderen. ‘Elke vogel is mijn favoriete vogel’, zei Hans Dorresteijn toen hem gevraagd werd wat zijn favoriete vogel was. En dat geldt voor mij ook; alle vogels vervullen me met verwondering en vaak ontroering.

66 lentes jong ben ik nu. Ik nader de pensioengerechtigde leeftijd. Mijn voornemen is om voortaan meer naar vogels en de natuur te gaan kijken. Niet alleen in de lente, maar ook in andere jaargetijden. Als daar een mooi verhaal in zit, zal ik dat met u delen in de vorm van een blog. Natuurlijk zal ik ook blijven schrijven over die andere onuitputtelijke inspiratiebron, de kunst. Wél zal ik wat minder vaak een blog uitbrengen op mijn website: twee keer per maand in plaats van drie keer per maand. Elke 15^e en 30^e van de maand kunt u van mij een blog lezen over natuur of over kunst.

De eerstvolgende lezing Henry Moore – Verbinding is op 4 juli in de Bibliotheek Haagse Hout. Zie: Agenda